Taiwan

Van rondreizen in China tot ons laten rondreizen door onze drie (!) persoonlijke reisleiders in Taiwan. Als redactie van onze persoonlijke Lonely Planet weten ze als geen ander de mooiste plekjes te vinden op dit puissant-groene eiland. Lekker achterover leunen en een week of twee de Lemming uithangen dus voor ons. De foto’s van Taiwan stonden al op de blog, zie deze tekst dus maar als het bijschrift. Veel plezier!

2 tot 13 augustus, 2019

Van de regen in Hong Kong naar de zon en hitte van Taipei, Taiwan. Hier wel een tyfoon, daar niet. Goed zo. Onze vlucht gaat gelukkig wel en de drie uur vertraging nemen we dan ook voor lief. Op Taiwan Main Station wachten onze persoonlijke reisleiders Erik, Viola en Chantal ons op. U kunt ze kennen als Lonely Planet-redactie en bruidsmeisjes. Laten we ze vanaf nu de drie koala’s noemen, dat is korter en heeft ook praktisch nut. Een klassieke “a roltrap too far”-manoeuvre op het immense station stelt ons in staat de reisleiders in een hinderlaag te lokken. Ho Chi Minh had het niet beter gekund. Een hartelijk welkom volgt desondanks. Op naar ons appartement. Ja, huis, ja, want de huisbaas van de koala’s heeft nog wel een kamer over. In een dure wijk van het relatief prijzige Taipei mogen we hier voor een zacht prijsje verblijven. Heel chill. De koala’s doen alledrie een PhD hier, maar hebben hun bijdrage aan de kennisontwikkeling der mensheid even stopgezet om ons Taiwan te kunnen laten zien. Een puik plan, dunkt mij. Bovendien, uit ervaring weet ik dat je in twee weken toch niets presteert als PhD. 

Gelijk de kroeg in om te vieren dat we herenigd zijn. Met een OV-kaart kun je op veel plekken fietsen (U-bike, me Tarzan) huren en weer ergens anders achterlaten. Samen met de metro heel praktisch, want Taipei is groot. En heet. Eens even goed uitslapen en dan de eerste attractie: de universiteit van de koala’s. Wat een prachtige werkplek, je hoort de hersenpannen ratelen, je proeft het angstzweet van een gestresste PhD-student op weg naar zijn meedogenloze professor in de klamme lucht, je voelt de menselijke kennisstaat langzaam maar zeker uitdijen onder het toeziend oog van stomende koppen koffie en oververhitte broodjes bakpao. Bijna alle kasten zijn aardbevingsbestendig vastgezet aan de muur, als je weet welke niet dan kom je een heel eind richting een PhD afronden. Een goed begin is het halve werk. 

Volgende halte in deze Tour de Taipei: de Memorial Hall van Sjekkie, ook wel Chiang Kai-Shek. Das dus de controversiële Generalissimo die uiteindelijk met de rest van de Republic of China-regering naar Taiwan is gevlucht, net als veel Han(g)-Chinezen, en Taiwan heeft gemaakt tot hoe het nu is. Een uitgebreid CV heeft hij; enerzijds wordt hij geprezen, anderzijds kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat het gewoon een gewelddadige lul was.  Kijk maar op wiki, dat doe ik ook als ik politiek incorrect onderzoek doe voor deze blog. De Taiwanese kleuren blauw (lucht) en wit (zon) voeren de boventoon op dit mooie complex. Nog maar even een geo-politieke rariteit: de eerste insteek van Taiwan was historisch gezien niet om onafhankelijk te worden. In 1992 is door de toenmalige leiders van China en Taiwan nog maar eens bekrachtigd dat het echt de intentie is om één China te vormen. De onenigheid zit hem in de vraag wie van de twee dit One China gaat regeren. Hmm, klinkt met de huidige grootte van beide toch een beetje als Klein Duimpje die de Reus zou besturen. Enfin, tegenwoordig geniet autonome toch weer de voorkeur van de heersende democratische partij, al zal China voorlopig het veto-knopje met veel liefde blijven gebruiken in de VN. Niemand heeft gezegd dat ze aardig zijn natuurlijk.

Genoeg geneuzel, door naar iets simpelers: Louisa, het antwoord van Taipei op Starbucks. Betrouwbare koffie. Gers Pardoel schreef ooit een liedje over haar. Het zonnige weer heeft als voordeel dat de Taipei 101 goed te zien is. 508 meter hoog en van 2004 tot 2010 het hoogste gebouw ter wereld, tot de Burj Khalifa in Dubai de hoogste eretrede overnam. Vanaf Elephant Hill hebben we een mooi uitzicht op de 101 en de kleuren van de schemer daarachter. Eén van de pluspunten van Taipei is het enorme en gevarieerde arsenaal aan restaurants en night markets. Zeker Erik weet de meest exotische delicatessen te vinden, maar pas op: zijn smaakpapillen vinden doorgaans het tegenovergestelde van die van de rest van de mensheid. Loopt u op een night market in Taiwan, verifieer dan ook de smaak even bij Chantal of Viola, alvorens het in uw mond te stoppen. Vanavond naar Din Tai Fung, een dumpling-restaurant onderaan de 101, helemaal niet duur maar de keten is gezegend met een Michelin-ster. Pièce de résistance alhier is dumpling met soep erin, erg lekker. Overigens leert Google mij later dat er tientallen restaurants met een Michelin-ster zijn in de wereld, waar je op teenslippers je buikje rond kan eten voor een paar euro. Best wel leuke rondreis zou dat zijn. Pro-tip: vraag alvast een paar maanden verlof aan op werk!

Nog een dag Taipei brengt ons bij meerdere tempels, waaronder de rijk-gedecoreerde Bao’an-tempel. Wierook, gravures, draken d’r op en d’r an. Het Da’an-park nabij ons huis lijkt een relaxte plek met veel vogels, maar in dit seizoen toch echt te heet. Kun je beter in de airco van Louisa zitten. Heeft u dat nummer van Gers nu al opgezocht? Oh, oh, oh, Louise, Louise. Even naar de kapper, want grootse plannen vanavond en dan kunnen de haartjes maar beter strak in het gelid staan. Eten en indrinken op het  dakterras van Chantal, want het is tijd voor zo een Aziatische klassieker: KTV! Ofwel karaoke in een privékamer. Als bonus vanaf het dakterras nog een hele geavanceerde vuurwerkshow vanwege de Taiwanese Valentijnsdag. Snel wat goedkope whisky inslaan in één van de vele 7-11’s, bier erbij en schreeuwen maar! De nagespeelde videoclips zorgen voor veel hilariteit. Helaas hebben ze geen nummers van Gers Pardoel, maar gelukkig kunnen we wel meeblèren met het halve oeuvre van Britney Spears, Backstreet Boys en Rick Astley.

Licht brak, tijd om wat te bewegen: surfen bij het zwarte zandstrand van Wai’ao, twee uurtjes met de boemeltrein vanaf Taipei. Lage golven, prima voor beginners zoals wij. Er worden wat golfjes gepakt door deze en gene, zelf kom ik niet verder dan twee instabiele seconden staan op een bijna stilliggende plank. Wat opvalt is hoe rustig het hier is. Bijna geen hond te zien, laat staan Lemmingen (vervelende Chinese toerist, zie China-blog, red.). Heel prettig natuurlijk, een mooie groene kustlijn met bijna-leeg strand en blauw water. Je vraagt je af hoelang dat nog zo blijft. In het algemeen is Taiwan heel chill na het drukke China. Mensen kunnen vaak wel een beetje Engels, of kennen iemand die het kan, het is allemaal wat schoner, het eiland is extreem groen en bebost en de toeristendruk op de meeste plekken dus laag. Diner op de night market van Yilan, waar onder andere als dessert een ijsje met koriander (huh?) en pinda wordt gescoord.

Een nieuwe maandag betekent dat de koala’s op de universiteit gaan zitten fantaseren wat we aankomend weekend kunnen gaan doen, terwijl wij niet verder komen dan slapen, Louisa, bloggen en de was doen. Rusten is belangrijk, de Tour win je immers in bed, en een huwelijksreis dus ook. Het went snel dat apathische Lemming-gedrag, gelukkig hebben we al een lijstje met suggesties voor deze week van onze reisleiders ontvangen. Dinsdag naar het Yehliu Geopark met de bus, een puntige outcrop de zee in met verscheidene door erosie gevormde rotsformaties en fossielen. Mooie blauwe zee ook, helaas wel weer Lemmingen. Oh nee, ze zijn de zee overgezwommen vanuit China, bel de kustwacht! Aan het eind van de dag nemen we een gondel naar groene thee-heuvels aan de rand van Taipei. We zien weinig thee, wel veel bos, en het is een onverwacht mooi uitzicht vanuit de gondel zo vlak boven de boomtoppen. Een dag later naar Pingxi met de boemeltrein. De route is groen, de kleine dorpjes zijn gebouwd om het spoor hen maar verder stelt het niet veel voor. Chinese gezinnen laten hier luchtballonnen op met ongetwijfeld hoopvolle en voorspoedige teksten. Er is een mooie waterval geschikt om te zwemmen, daar is dan weer niemand, heerlijk.

Oh, ik zou het bijna vergeten, maar we hebben ook nog voor het eerst een aardbeving meegemaakt. Als seismoloog vind ik dat mooi natuurlijk, het werd hoog tijd (zolang er geen gewonden vallen uiteraard). Geoloog Marily is ook wel te spreken over dat schuddende gesteente. Eentje van magnitude 5.9, epicenter bij Wai’ao, onze surfspot, maar meegemaakt vanuit ons bed in Taipei. Apart gevoel wel, een beetje alsof je in een gammele trein zit, maar dan raarder.

Een week Taipei is heel leuk, zeker met local guides die de betere restaurants en plekjes kennen, maar we worden ook wat hangerig van de hele tijd in een stad zijn, en met het OV de stad uit duurt toch iedere keer een stukje langer dan je had gehoopt. De oplossing laat zich raden, al geef ik hem hier gewoon: huur een auto! Eropuit! Jeee! Minder jeee is de tyfoon Lekima, die Taiwan nadert. Als we wegrijden met zijn tweeën is het nog droog. We besluiten een binnenlandse route te nemen. Had ik al eens gezegd in deze blog dat Taiwan heel groen is? Groen dus. En in het oosten bergachtig, dus het is klimmen geblazen met onze zeer nieuwe Toyota Vios. We houden de Taiwanese weer-apps in de gaten, en rijden desondanks de met grijze wolken bedekte bergen in. Hier geen zware tyfoon-winden, dus het voelt allemaal niet zo onveilig. Alleen regen. Heel. Veel. Regen. Op zich geen punt, de wegen zelf zijn prima aangelegd en gemarkeerd, en we komen gelukkig geen landslides tegen. Alleen kunnen Taiwanezen, geheel volgens het Aziatische stereotype, echt niet rijden. Vooral op de eigen weghelft blijven en je lichten ontsteken in een donkergrijze massa die door het weerbericht “torrential rain” wordt genoemd, blijken vaak teveel gevraagd. In een verregend Lishan gaan we de hotels af tot er een keer iemand akkoord gaat met een niet-debiel bedrag voor een matige kamer in een verder leeg hotel. Wel vinden we in dit tragische dorp een klein restaurantje dat heerlijke meatballs en teriyaki chicken serveert, hoe bestaat het.

Hé, een stukje blauwe lucht! Dat duurt niet lang, en het wordt weer een paar uur rijden vandaag door de stromende regen. Wel wat minder heftig dan gister. Taipei is inmiddels in een soort lockdown, en de buitenlandse media omschrijven Lekima opeens als een supertyfoon, dat lijkt wat overdreven. Voordeel is dat de universiteiten ook dicht zijn, dus de koala’s kunnen eerder aantreden bij onze gezamenlijke roadtrip, als er treinen zuidwaarts gaan. Wij ploeteren ondertussen naar Taroko Gorge, de grootste toeristische trekpleister van Taiwan. Warempel, de regen trekt noordwaarts en de zon begint te schijnen. Door het weer zijn er een stuk minder toeristen dan normaal, nog beter. Een korte wandeling brengt ons bij een waterval en een grot waar binnenin ook water en masse van het plafond stort. Ik zeg niet wat we gaan doen op mijn partijtje maar neem in godsnaam je paraplu mee. 

We pakken nog wat viewpoints mee in deze mooie (en inmiddels gewoon weer hete) kloof en tuigen naar Hualien, aan de kust, om onze reisleiders op te halen. We willen kamperen, kan prima vinden wij want Lekima is al op weg om China te terroriseren en hier is het alweer zonnig. Een compleet misplaatst geel lintje en dito minderjarige strandwachten pogen mensen weg te houden van het strand, terwijl er al een muurtje staat. Echt een feutentaak om die honderden meters lint opgehangen te moeten hebben, en morgen weer op te moeten ruimen. Wellicht zijn de strandwachten studenten en is dit een soort ontgroening. Helaas voor ons zijn de campings voor het gehele weekend dicht uit voorzorg. Ni meh! Dan maar een family room met drie bedden in een soort Disney-kamer met vooral veel Mickey op de muur. Heeft ook wel wat. Diner bij The 3 Koala’s, hamburger met pindakaas, lekkerder dan je denkt, een aanrader. Alhoewel, eigenlijk gewoon alsof je te lui bent om apart pindasaus op te warmen tijdens het barbecueën.

Oost-Taiwan is geologisch gezien een rift-zone, daarom ligt er een rift-vallei, en die gaan we dus bestormen dit weekend. Rijst, reigers, rotsen, een lekkere rit langs de kust. Populair onder toerfietsers ook. Einde middag aangekomen bij een Spaans tapas-restaurant met zwembad, uitzicht op zee en een grasveld perfect voor kamperen. Zo een goed uitgewerkt concept is op veel plekken te vinden de wereld, maar vreemd genoeg weinig in Oost-Azïe. Het zal ook dan niemand verbazen dat de eigenaar niet Aziatisch is. Het blijkt een Antilliaan die Nederlands spreekt. Kamperen mag niet meer hier, maar als we hier eten mogen we wel gratis in zijn tuin staan. Zijn tuin blijkt een grasveld tussen de palmbomen vlakbij zee. Heel chill. En het Spaans/Catalaanse eten blijkt verrukkelijk. s’ Avonds een drankje doen in het dorp, heerlijk zelfgemaakt bier van een of andere expat in een oude suikerfabriek. Live-optreden van een Japanse singer-songwriter en haar gitarist. Ze maakt heel vaak duidelijk hoe dankbaar ze is hier te mogen spelen, na een prima begin zwakt het echter af en zijn wij vooral dankbaar als we naar onze tent gaan om te slapen.

Slapen? Oh wacht, het is heel heet in Oost-Azië in dit seizoen, dat is waar ook. Nou, naar het tentdoek kijken dan en wachten tot de zon op komt dan maar. ‘s Ochtends in het zwembad verse koffie uit de brander van Erik, vergezeld door een regenboog. Snel ontbijt van de 7-11, want we hebben een vol program vandaag. Eerste etappe: Lisong Hot Springs. Als we er kunnen komen tenminste. Het laatste stuk moet sowieso te voet, er moet water worden overgestoken en het heeft natuurlijk heel hard geregend. Teksten in de reisgids als “extremely steep” en “raging torrent in rainy season” zijn een indicatie dat het vast niet verstandig is om te gaan. Maar we gaan het wel proberen. 

Eerst 40 minuten omlaag, deels langs touwen. Overal staan handige hekjes met touw als leuning, maar de palen ervan zijn van scherp staal en de helft ervan heeft slechts een plastic dopje of handschoen bovenop. Soort terrein voor acupunctuur voor dummies. Hier uitglijden raad ik dan ook af. Druipend van het zweet bij de oever. Stevige stroming, maar naar de overkant lijkt te doen. Wel zonder spullen dan, een conclusie die ik pas trek nadat ik mijn scheen snoeihard stoot tegen een rots. Operation Lisong is a-go! De overkant wordt gehaald, alleen blijkt aldaar dat we verder stroomopwaarts moeten langs touwen, rotsen en soms door het water. Het is een leuke puzzel, met het beste voor het laatst: een grotere poel met aan de overkant ons doelwit, stomend-heet water dat langs groen-uitgeslagen rotsen loopt. Helaas moeten wij eerst de poel inkomen aan onze kant, naast een stuk waar het water echt veel te snel stroomt in een smaller deel. Het schraalste laddertje in de geschiedenis van de mensheid zou ons moeten helpen, maar hangt half in de stroomversnelling. Uiteindelijk komen we erachter dat het laddertje, samen met een heel dik lang touw een stukje terug, gebruikt kan worden om het water in te komen. Viola breekt heldhaftig de ban en komt aan bij de hot springs. De poel blijkt in veel stukken minder diep dan gedacht, dat scheelt. Met behulp van het touw als brug maakt ook de rest de oversteek. Hoera! Het heeft ons een uur gekost om deze 130 meter af te leggen, maar de overwinning smaakt zoet, en een beetje naar zwavel. De prijs: een groene kloof met kokend heet water. Helemaal voor onszelf, want niemand is zo dom om toch te gaan onder deze omstandigheden. Met het gravel kun je je eigen badje uitdammen, wat dan langzaam opwarmt door het stomende watervalletje, om vervolgens jezelf aan het water te branden. Prettig! Terug is het nog steeds opletten geblazen, maar gaat het vanzelfsprekend een stuk sneller. Jammer dat je dan weer dat steile stuk omhoog moet, maar het was het waard!

Zweet afdrogen en snel door, het is al laat! In de auto de verhuurmaatschappij bellen dat we vanavond later zijn. Een moeizaam gesprek volgt, gelukkig worden we gered door Chantal’s goede Chinees. Altijd handig zo een meertalige local guide! Vraag me niet hoe maar de conclusie is dat we de auto ook morgenochtend mogen inleveren. Bonus. Dan pakken wij Sixty Stone Mountain alsnog mee. Een heuvelachtig landschap waar in dit seizoen veel oranje bloemen op groeien en bloeien. Zo aan het eind van de dag is het al wat rustiger hier en het is een bijzonder tafereel om vlak voor de schemering er doorheen te wandelen. In het donker steekt er een katje over. Kat? Op basis van een vage foto met wat stippen erop van ondergetekende en het feit dat de bebouwing relatief ver weg was, denken wij toch aan een jonge Leopard cat, in Taiwan zeldzaam. Dat, of een verdwaald jong huisdier met een hoog prijskaartje. Oh, verder alleen qua wildlife wat apen (Formosan macaque) gezien in Taiwan.

Okee, nu echt door want Taipei is nog ver. Ergens onderweg een Taiwanees broodje halen. Ai, het broodje beef blijkt broodje koeienmaagwand te zijn. Dat ziet er dus echt goor uit, hé. Zonder pens smaakt het broodje nog wel okee, onze honger is in ieder geval snel gestild zo, en dat was linksom of rechtsom de bedoeling. Over snel gesproken, dat gaan we niet, want een overijverige medewerker van de Taiwanese Rijkswaterstaat heeft overal bordjes 40 km/h geplaatst, ook op plekken waar het juist gevaarlijk wordt als je echt zo langzaam gaat. Zo niet dan toch uiteindelijk in Taipei, rond een uur of twee ‘s nachts.

Auto inleveren, meer slapen en tas pakken, want onze laatste dag alweer in Taiwan. We sluiten af met onze reisleiders bij een hot-pot restaurant, wat minder heftig gelukkig dan die in Sichuan. Erik, Viola, Chantal, hartelijk dank voor het hartelijke welkom in jullie nieuwe, groene leefomgeving met al het lekkere eten. Het was genieten. Waarde lezer, wij raden deze local guides ten volle aan. Ze zijn ook nog eens betaalbaar, een tour kost hooguit drie dumplings, twee bier en een te ranzige fles rijstwijn van de 7-11 of OK-mart.

Maar nu moeten we toch echt weer op eigen benen staan. Of dobberen, want we gaan naar de Filippijnen! Immers, het is geen huwelijksreis als er niet gesnorkeld wordt onder toeziend oog van een stel palmbomen natuurlijk. Voor nu, voor de laatste maal de groeten vanuit One China. Zàijiàn!