Malediven

Zo, nog even een weekje afpieren op de Malediven en deze huwelijksreis zit er alweer op. Een relatief korte blog dacht ik, maar ik heb af en toe wat onnodig detail toegevoegd om de boel voor u op te rekken, hoe vriendelijk. Vermoedelijk toch nog goed voor één of twee van uw vele koffiepauzes op werk. Veel plezier en tot snel!

18 tot 25 September, 2019

Na het prachtige Sri Lanka kiezen we voor nog een weekje tropisch eiland als stereotype slotakkoord van een tot nu toe epische huwelijksreis. Niet eens om alleen maar strand en palmbomen te knuffelen, vooral ook om groot marien wild te zien. De Malediven staan namelijk bekend om de aanwezigheid van walvishaaien (‘s werelds grootste vis), manta-roggen en allerhande soorten haaien. We hebben het voorrecht gehad om heel veel moois te zien, waaronder manta’s, maar de walvishaai blijft ons al jaren ontlopen. Altijd als wij ergens zijn, is het niet het goede seizoen voor dit dier. De Malediven hebben hier een oplossing voor bedacht: ze komen op specifieke plekken het hele jaar door voor (normaal migreren ze). Resort-eilanden zijn ons echt te duur, maar je hebt tegenwoordig ook een eindeloze collectie aan eilanden met betaalbare accommodatie. We verblijven op twee eilanden deze week. Eerst op Dhigurah voor walvishaaien en manta’s, daarna op Fulidhoo om te duiken met haaien, naar wij hopen. Het hotel op Dhigurah heeft zelfs een walvishaai als logo, dat stemt hoopvol.

Voor het zover is, eerst nog even naar de hoofdstad Malé vliegen vanaf Colombo en daar overnachten. De Malediven zijn streng Islamitisch, dus er zijn kledingvoorschriften, alcohol is verboden en dergelijke. Prima hoor, maar dan vind ik het wel absurd dat op de achterkant van het immigratieformulier en op billboards op de luchthaven een halfnaakte westerse man en vrouw een telecombedrijf aanprijzen. Ehm. Vermoedelijk is degene die deze goede deal heeft geaccepteerd niet de diep-religieuze imam van om de hoek, maar het is wel vreemd dat dit het eerste is dat je ziet als toerist. Er is verderop met Chinees geld een enorme brug gebouwd, net een jaartje klaar, die het vliegveldeiland met het stadseiland verbindt. Een korte taxirit dus en we zijn bij ons hotel. Een echte, want tien verdiepingen hoog en een schraal ontbijt, en dat voor maar 60 euro. Ja, je komt niet naar de Malediven omdat je wil sparen. De Malediven zijn een beetje zoals je bruiloft: het wordt iedere keer weer duurder dan je had bedacht en vanaf een gegeven moment onderteken je gewoon maar gelaten de rekening. Wat dat betreft zeer gepast voor een huwelijksreis.

Transport naar andere eilanden op de Malediven vereist wat planning, niet alles gaat iedere dag. Vandaag pas om 16:00 de speedboat naar Dhigurah. Dit geeft ons tijd om het stadje te verkennen. Ruimschoots voldoende tijd, want na een uur of twee heb je de paar moskeeën, een begraafplaats met gravures in koraal, de vismarkt en het haventje wel gezien. Verder weinig te melden, Malé-eiland is echt helemaal volgebouwd met lage flats en iedere straat lijkt een scooter-parkeerplaats te zijn. Het is wel heerlijk weer. Beetje chillen op de hotelkamer en dan de speedboot. Die is behoorlijk luxe. Vrij kalme zee ook, ondanks de bewolking die inmiddels over is getrokken.

Bij aankomst worden we opgehaald, zodat we de 1 km naar het hotel niet hoeven te lopen. Stel je voor zeg. We hebben hier een enorme hoekkamer met brede ramen aan twee kanten (geen uitzicht op zee helaas). De komende twee dagen hebben we twee snorkeltours geboekt, eerst één met kans op walvishaai, en dan één met kans op manta. Tenminste, dat denken we. Opeens doet het personeel twijfelachtig, want niet genoeg mensen voor de walvishaai-tour (minimaal 4 benodigd). Ja, hallo, ik heb een maand geleden al aangegeven dat we speciaal hiervoor naar dit eiland zouden komen, en toen was het geen probleem. Met teksten als “we can not confirm because not enough people but we will go”  is de hotelmanager vooral zeer vaag. Heerlijk dineren, er is zelfs iemand die echt als een chef-kok verkleed gaat, en dan ‘s avonds laat een telefoontje dat de tour gaat. Tenminste, de manta-tour, want dat wilden we toch? Nee! Oh, in dat geval een nieuwe smoes: morgen blijkt het vrijdag te zijn, de Islamitische rustdag, dus de boten moeten op tijd terug zijn voor het middaggebed, en dan komt manta beter uit. Nou, okee dan, morgen manta, overmorgen walvishaai. Zeg dat dan gelijk, druiloor, het is Allah-verdikkie toch iedere week een keer vrijdag, zoiets kun je minstens zeven dagen van tevoren zien aankomen.

‘s Ochtends uitgebreid ontbijt-buffet en dan op pad. Drie bemanningsleden, twee toeristen en één grote boot. Bewolkt weer maar af en toe zon, lekker. In principe de hele tijd varen, en bij zicht op een manta snel het water in. Na een uur het water voor het eerst in. Mispoes, snel weer de boot in. Daarna wel raak, jeee! Mooi dier, al zwemt deze wel snel weg. Eén van de bemanningsleden, net als wij gewapend met een camera, gaat helaas met ons mee en presteert het meerdere keren ons zicht op de manta te blokkeren omdat hij zelf druk is met filmen. Hoe dan?! Opbokken! Echt, het is zo een mooi hotel maar wat is er mis met het personeel, zo vaag. Aan boord de beste man quasi-netjes gevraagd of hij de camera kon thuislaten, prompt ging hij niet meer mee het water in, nog beter. Nog tweemaal kunnen we een heel stuk met een manta meezwemmen, echt prachtig om te zien. Wel een hele workout, de resterende tijd spenderen we daarom relaxt op het koraalrif. Niet dat daar heel veel te zien is, het koraal is bijna compleet verbleekt of dood door temperatuurstijgingen van het zeewater de afgelopen 4-5 jaar. Doodzonde natuurlijk, maar we wisten dit van tevoren, het draait op de Malediven vooral om de grote dieren. Desondanks nog behoorlijk wat kleurrijke vis op het rif, altijd leuk.

Na de lunch betrekt het en begint het te regenen en waaien, balen. Het gebrek aan klanten is nu toch weer een probleem voor de walvishaai-tour van morgen, maar gelukkig trekt de manager zijn adagium “we gaan niet maar we gaan wel” ook vandaag weer van stal. Vanavond weet hij meer. Gelukkig hebben we een kamer met een enorm zacht bed en dus heel veel ramen, daar kun je heerlijk een boek in lezen of je inlezen in de volgende bestemming. Nog even een namiddagdip in de zee, koddige krabben kijken en hé, wat vliegt daar, weer een vliegende hond? Cool, de bomen voor ons balkon blijken vruchten te herbergen die de vleermuizen lekker vinden, dus je kan ze uitvoerig bestuderen. Bijzondere dieren, het klautert als een aap met vier klauwtjes, maar kan dat alleen ondersteboven, het vliegt heel elegant, maar in opgevouwen staat steekt er altijd wel ergens een botje of kraakbeen uit met daartussen vooral veel vleugel. Na het diner blijkt dat het weerbericht voor morgen heel slecht is, shit. 

In de ochtend blijkt dat inderdaad te kloppen, het is nog slechter geworden. Ik bel nog even met de Whale Shark Inn op een ander eiland, die zitten het dichtstbij de dieren en zullen het wel weten met zo een naam. Ergens in het gesprek komt het woord “pointless” voorbij, dus dan zal het wel. Helaas. Faal. De walvishaai is ons weer te slim af. Ergens kan ik daar de humor wel van inzien, maar nu nog even niet. Om 11:00 voor de vorm nog even snorkelen op het huisrif, dan zien we tenminste nog wat. In betere staat dan gister, wat meer levend koraal, en nog behoorlijk wat mooie vissen. ‘s Middags een rondje langs de zijkant van het eiland lopen. Dhigurah heeft namelijk een hele lange staart, zo u wil, geflankeerd door witte zandstranden. Lekker blootvoets, want zowel het zand als het bospad zijn zacht van aard. Aan het uiteinde ligt een verzonken zandbank, daar kun je jezelf door de golven overheen laten stuiteren, een prima activiteit als je een beetje baalt. Naast ons hotel heb je de bikini-beach, daar mag je als westerse heiden ook in je bikini zwemmen. Terug in het hotel, nog even vleermuizen kijken en nog één lekker dineren hier. De aardige Indiase ober heet Vishnu, ik probeer de grap “waar blijft de vis nu?”, maar hij kan helaas geen Nederlands. Vishnu is al dagen heel erg alert op het bijschenken van je glas water. Neem één slok en hij vult bij. Dat heeft hij zo geleerd, en hij bedoelt het goed, maar ik word er inmiddels een beetje ongemakkelijk van. Ik bedoel, in een bar snap ik het idee van de barman nog, maar nu staan zowel de fles als het glas al voor mijn neus op tafel. Welke sneue koning of farao (het was vast een man) heeft ooit bedacht dat het gaaf was om het dan tóch door iemand anders te laten doen, zelfs als je glas binnen handbereik staat? Welke droeftoeter was ooit de eerste, en wanneer? Voer voor historici en wellicht zelfs een proefschrift getiteld “World’s first waiter and his sadhorn-king”. Goed, u ziet, mijn gedachten hebben tijd over als het regent buiten. Bovendien had ik beloofd de boel te rekken met onnodig detail.

Een vroege speedboat terug naar Malé, nu op een veel ruwere zee. De Italiaanse vrouw voor ons gilt hysterisch, een Moslima is aan het braken, mijn vrouw ligt lekker te pitten. Heb ik toch de goede gekozen, fijn die bevestiging. De speedboat wordt opgevolgd met een ferry, die zijn dan wel weer bizar goedkoop (3,5 US dollar voor 3,5 uur varen, t.o.v. 40-50 dollar met de speedboat). Je kan er lekker op een bankje liggen en proberen met je ogen de vele wolken de hemel uit te drijven. Het eerste lukt wel, het tweede helaas niet.

En dan nu, een noviteit in bloggenland. Ik ga alvast schrijven over dingen die nog moeten gebeuren. Wauw, spektakel, plotwending! Ik kan wel opschrijven dat het drie dagen strakblauw weer wordt en we 200 haaien gaan zien, maar dat lijkt me niet realistisch gezien het weerbericht. Ik denk dat het morgen meevalt met de regen, en dat ik dan 56 haaien ga zien met duiken. Vanmiddag regent het licht bij aankomst. Overmorgen is het zeer slecht weer in de nacht en ochtend, maar het klaart op voor een laatste mooie middag op huwelijksreis, en de nachtduik met haaien gaat dan toch door, yes!

Okee dat was leuk, die noviteit. Ik zie nu, drie dagen later, dat het een beetje klopte. De ferry komt aan in Fulidhoo, een klein eiland waar je in vijf minuten overheen loopt. Een klein dorpje, een paar guesthouses, twee restaurants, een paar vliegende honden, gemoedelijk. Alleen wil het weer niet meewerken, het regent en waait weer flink. Zucht. Geen bikini-beach vandaag. Aanmelden bij de duikshop, hopelijk morgen duiken. We lunchen en dineren dezer dagen bij een van de twee restaurants, een basic tentje met plastic stoelen maar de curry en kottu zijn best okee. En de bananenmilkshake is goed, dat is belangrijk.

‘s Ochtends bij het ontbijt is de lucht grijs maar komt het verlossende woord: er kan gedoken worden. Hoera! De Malediven staan bekend om het duiken in diepere kanalen tussen de riffen en eilanden, waar sterke stroming veel haaien en roggen aantrekt. Nou, dat wil ik natuurlijk wel zien! Door deze condities is het helaas niet mogelijk voor Marily om mee te gaan met snorkelen. De eerste duik is mooi, we zien zowel wat kleine rifhaaien als wat mooie dingen op het koraal. De stroming is helaas zwak, dus weinig haaien en geen roggen. Ik kan helaas dus niet schrijven over het spektakel waar men bij de Malediven over spreekt. De tweede duik is zelfs vrij matig. Overigens is tussen de duiken door de zon gaan schijnen, mooi! Marily kan daardoor leuk snorkelen vanaf bikini-beach op Fulidhoo.

Het weer is ‘s middags nog steeds prima en dat betekent dat de fameuze Alimatha-nachtduik plaats kan vinden. Tot wel honderd nurse sharks zwemmen in een zandig ondiep kanaal ergens voor een resort-eiland. Deels omdat ze soms gevoed worden door lokale vissers (en ongetwijfeld ook resort-personeel), maar het schijnt spectaculair te zijn. We doen hem alleen niet als nachtduik, de duikshop beweert dat het debiel druk wordt omdat de site te populair is geworden, ook in het laagseizoen. Een nachtduik was natuurlijk spannender geweest, maar het lijkt een goed besluit. We zijn met zijn vieren in de namiddag, en zien gelijk in het begin drie dikke nurse sharks rondscharrelen en om ons heen zwemmen. Qua formaat zien deze haaien er tenminste een beetje vervaarlijk uit, echt heel mooi en gaaf zo dichtbij. Het hoofd is minder gevaarlijk, de mond en tandjes zijn klein en de ogen zien eruit alsof in de teddybeer-fabriek de knopen op waren en iemand toen snel punaises heeft gebruikt. We zien er in totaal denk ik 4-6, maar ze komen wel constant opnieuw opdoemen vanuit het niets. Eenmaal boven is het weer omgeslagen en is het een natte terugtocht. De divemaster weet nog even te melden dat dit echt een laagterecord was qua aantal haaien. Ja, pfff blijft dat zo, houd je klep druiloor, dat zeg je toch niet tegen een klant die het tof vond? Nou weet ik het wel dat ons weekje Malediven op allerlei manieren een beetje matig is. Vanochtend viel inderdaad wat tegen, maar ik vond deze nurse shark-safari gewoon vet.

De volgende dag is de laatste echte vakantiedag van deze epische huwelijksreis. Helaas is het wederom heel regenachtig en winderig weer, geen snorkeltrip dus zodat Marily misschien nog wat haaien kan zien, balen. We gaan ondanks het weer twee keer snorkelen vanaf bikini-beach. Het huisrif van Fulidhoo stelt niet veel voor qua koraal, maar het water is warm en het is altijd lekker om rond te zwemmen tussen de vissen, ook in de regen. De eerste keer zien we twee kleine eagle rays en zowaar een octopus, die heel mooi van kleur verandert. De tweede keer is de stroming echter te sterk en het zicht te slecht. Gelukkig heeft Marily een paar matige films van Netflix weten te downloaden, we kijken er twee in onze kamer. Nou, ik ben er wel een beetje klaar mee zo. Ik had graag geschreven dat deze week Malediven een geweldig einde waren van een epische huwelijksreis, maar het is een beetje een rare, frustrerende week geweest met slecht weer en zekersteweten nog wel een aantal mooie momenten. Wanhopig vragen we nog rond of er misschien iemand ons morgenochtend vroeg mee zou kunnen nemen op snorkeltrip, nog vóór de ferry terug naar Malé. Mits de wind gaat liggen natuurlijk. Via de duikshop komen we in contact met iemand die zichzelf Tea Bag laat noemen. Als er iemand nog wel zou willen varen bij dit soort condities is hij het wel, klinkt het. Tea Bag, vernoemd naar het karakter uit de TV-serie Prison Break, een psychopatische pedofiel met een half kaal hoofd en heel gemeen gezicht die mensen afmaakt met een scheermesje in een gevangenis. Nou, dat belooft wat. Niemand op Fulidhoo weet waarom hij zo heet [wellicht houdt hij van teabaggen? NSFW! Niet opzoeken als u op werk bent dus (u doet het toch wel, dat snap ik)].

De ochtend van onze laatste dag, vanavond terug naar Nederland. De hemel is nog steeds donkergrijs, maar de wind lijkt te zijn gaan liggen. Mooi, nu kijken waar die theezak uithangt. Stipt op tijd staat Tea Bag voor onze deur. Hij is wat klein van stuk, maar ziet er verder normaal uit. Visueel geen psychopaat dus in ieder geval, een gehele geruststelling. Hij is bereid om te gaan, jeee! Het is ook van belang dat we weer op tijd terug zijn voor de ferry natuurlijk, dus beter doet zijn boot het en gaat het niet alsnog stormen. Maar goed, wij hebben onszelf aangeleerd, als het om vakantie gaat, bij twijfel altijd gaan/doen/springen. We betalen daarom de volle mep en leggen ons lot in de handen van iemand die zichzelf Tea Bag noemt, een briljant plan natuurlijk. Hij stelt niet teleur. Eerst naar Shark Point, eigenlijk gewoon het water voor de pier van een resort-eiland. Hier worden zo te zien nog wat vaker nurse sharks gevoerd, want de dieren reageren op de motor van onze boot. We zijn hier heerlijk rustig met zijn tweetjes en zien in totaal tien dikke nurse sharks om ons heen zwemmen, erg gaaf, vooral omdat we het nu samen kunnen delen! Daarna nog even snorkelen op een rif in de buurt. Boven verwachting mooi, een van de riffen die weer goed is aangegroeid na het bleken door de temperatuurstijgingen. Een laatste afscheidsschildpad (scrabble-bonus!) laat zichzelf nog zien en wenst ons een behouden vaart. 

De zee is kalm tijdens de ferry-tocht, in Malé begint het weer te regenen. Een buffetlunch aan de kade en dan maar gelijk door naar de luchthaven. Vijf uur wachten, dan vliegen, en dan weer thuis! En wat hebben we jullie gemist, hè, echt waar hoor. Even serieus nu, het was een geweldige huwelijksreis, dat kunnen we iedereen aanraden! Voor nu was dit de laatste blog, maar wij hopen u in de toekomst weer als lezer te mogen begroeten! Rest ons nog maar één ding, en dat is uiteraard: bedenken waar we de volgende keer heen gaan. Ghe ghe ghe.